วันที่22มีนา ที่ผ่านมาเนี่ย ถือเป็นวันที่มีความหมายของผมวันนึงเลยเพราะ เป็นวันเกิดของผมเอง แน่นอนว่าสมัยก่อนเราก็หวังว่าจะมีใครจำได้ แต่ก็อย่างที่รู้ว่า ช่วงนี้ โรงเรียนเขามักจะปิดเทอมกัน ฉะนั้น ไอ้การที่เราเฮฮากับกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน...หมดสิทธิ์แน่นอน ที่ทำได้เลยแค่ มีความสุข กับครอบครัว ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดมากอะไรเลย แต่ที่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมไม่ค่อยมีงานวันเกิดที่มีความสุข สักเท่าไหร่นะ ด้วยเพราะ มีภารกิจที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น หรือเพราะไม่มีคนพิเศษที่จะมาคอยอวยพร แต่อย่างน้อย ก็ยังพอมี เพื่อนๆ ใน Facebook ที่ยังมีมาอวยพรให้ผมบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร
แต่ถ้าจะให้ผมเลือกว่า คำอวยพรปีไหนที่ผมจดจำได้มากที่สุด ก็คงเป็น วันเกิดอายุครับ 21 ปี เมื่อ 3ปีก่อน เพราะคนที่อวยพรให้ผมนั้น คือคุณพ่อของผมเอง ที่ผมจำได้ เพราะ นั่นเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมได้พุดคุยกับพ่อของผมเอง เพราะหลังจากนั้น ไม่กี่วัน ท่านก็ประสบอุบัติเหตุ ต้องนอนโรงพยาบาลเกือบ 1เดือน ก่อนจากไปอย่างสงบ
วันนั้น พ่อบอกกับผมว่า "พ่อไม่พรอะไรให้ลูกหรอกนะ นอกจากขอให้ลูกเป็นคนดี และได้ทำสิ่งที่ในสิ่งที่อยากทำ พ่อ ก็มีความสุขแล้ว" ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ฟังจากพ่อ และตอนนั้นผมก็ไม่ได้พุดอะไรเลยนอกจาก "ขอบคุณครับพ่อ"
ในชีวิตคนเรามีวันสำคัญ คนสำคัญที่รักเรา มากมาย แต่เราก็ไม่เคยให้ความสำคัญกับพวกเขา อย่างที่ควรจะเป็น เรากลับให้ความสำคัญกับอะไรที่ มันเข้ามา แล้วผ่านไป ผมอยากให้ทุกคนลองหันกลับมามองพวกเขา ในวันที่พวกเขายังอยู่กับเรา ไม่ใช่วันที่พวกเขา ไม่ได้อยู่กับเราอีกแล้ว เพราะเมื่อถึงตอนนั้น มันคงไม่มีความหมายอะไร เพราะเขาคงไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว.
เพลงความรัก เป็นเพลงที่เมื่อผมฟังทีไร ผมก็นึกถึง พ่อของผมเสมอ เป้นเหมือนเพลงพิเศษ ของผมเลยครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น